“Πως γράφεται αλήθεια σωστά;” αναρωτήθηκε γράφοντας την λέξη. Η ιδέα να κοιτάξει στο λεξικό ήρθε τόσο αυτόματα όπως και έφυγε. Είχαν περάσει πια οι εποχές που κανείς πρώτα κοιτά στο βιβλίο και μετά γράφει. Στους καιρούς που ζούμε, προσπαθεί κανείς απλά μια πιθανή “γραφή” και όσο ο κειμενογράφος δεν τη δείξει κόκκινη δεν τίθεται θέμα, πάμε στην επόμενη. Στα επόμενα. Ποιος άλλωστε ασχολείται πλέον με τις λέξεις αυτές καθαυτές. Νόημα να βγαίνει, πλάκα να κάνουμε, βρισιές να πετάξουμε, την αγανάκτησή μας να διαδηλώσουμε (όμικρον ή ωμέγα;) και όλα επιτρέπονται. Ακόμα και λέξεις χωρίς φωνήεντα, βλέπε γμτ… Τι και αν ξένες γλώσσες με πολλά σύμφωνα τις χλευάζουμε ως βάρβαρες, τι και αν γελάμε τους Γερμανούς (και οι Γερμανοί με την σειρά τους τους Ολλανδούς) για τα πολλά γκ, χ και ςςς; Αυτοί είναι ξένοι και άχαροι, εμείς είμαστε Έλληνες και μάγκες. Όχι μόνον καλύτεροι από όλους τους άλλους αλλά και στη δύσκολη θέση να μην μας καταλαβαίνουν και να μας φθονούν. Εμάς που είμαστε τόσο έξυπνοι και ανοιχτόμυαλοι. Τόσο καθαροί και ευγενικοί, τόσο τίμιοι και εργατικοί, ενώ οι άλλοι είναι μόνον υπερόπτες, κλέφτες ή σκέφτονται μόνον τον εαυτό του και είναι τόσο, τόσο… Όμως γιατί έγραψε αυτό το αρχικό gimme a break? Τι σήμαινε; Το άκουσε κάπου, το πέταξε αυθόρμητα ως αντίδραση για κάτι άλλο; Θυμήθηκε τίποτα;   (more…)