Πόσο δύσκολο φαίνεται να είναι να συζητήσει κανείς. Το παρατηρώ καθημερινά και σε διαφορετικές περιπτώσεις και χώρους. Αρχικά νόμιζα πως είναι Ελληνικό προνόμιο, αλλά τελικά δεν είμαι σίγουρη. Είχα παρατηρήσει πως παθιάζεται ο Έλληνας και στην προσπάθεια να υπερασπίσει την άποψή του γρήγορα καταλήγει στις βρισιές. Μερικοί κάνουν τον κόπο να αντιπαραθέτουν πρώτα μια διαφορετική ιδέα αλλά οι πιο πολλοί γρήγορα τα παρατάνε. Πετούν μια βρισιά και όποιον πάρει ο χάρος. Συνήθως είναι εκείνοι οι ίδιοι που μιλούν για σεβασμό ή που παρουσιάζονται να έχουν ιδανικά, γνωρίζουν τα κακώς δρώμενα και θέλουν να τα αλλάξουν. Αμ δεν αλλάζουν φίλε, φίλη μου με βρισιές. Ούτε αυτοί που έχουν άλλη άποψη πείθονται από την επίθεσή σου. Ούτε αυτό που κάνεις θα τους δώσει έναυσμα να αναρωτηθούν αν υπάρχει λόγος να αναθεωρήσουν. Λυπάμαι αλλά πρέπει να σε πληροφορήσω, εάν δεν το έχεις καταλάβει ήδη μόνος / μόνη σου, με αυτή τη στάση δεν κερδίζεις τίποτε.

Αρχικά νόμιζα λοιπόν πως το όλο είναι Ελληνικό ιδίωμα, σιγά σιγά και διάφορες περιστάσεις της ζωής έρχονται όμως να με διδάξουν πως δεν είναι μόνον Ελληνικό ιδίωμα. Αργά ή γρήγορα πολλοί τη διαφορά απόψεων την πέρνουν προσωπικά και αρχίζουν τον πόλεμο. Απλά άλλες φυλές και εθνικότητες έχουν άλλους βαθμούς αντοχής και παίζουν το “παιχνίδι του διαλόγου” καλύτερα ή χειρότερα. Ομολογώ πως ακόμα και οι ψύχραιμοι Γερμανοί έρχονται μερικές φορές σε θέση να επιτίθενται αντί να συζητούν. Αυτό συμβαίνει όταν έχουν ανασφάλειες και νοιώθουν πως και εκείνους τους επιτίθενται. Πως έλεγε η γιαγιά μου; Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται.

Όταν κανείς όμως ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα μπορεί να απαντά αποτελεσματικά και δε αναγκάζεται από απελπισία να κατεβάσει το επίπεδο της συζήτησης. Αν βρίζεις, σου τέλειωσαν τα επιχειρήματα.  Έτσι είναι. Τελεία και παύλα.-

Κρυφτό έπαιζαν. Θα τον βρει; Δεν θα τον βρει; Θα μιλήσουν; Θα συναντηθούν; Σαν τον ήλιο ήταν εκείνος. Όταν ήθελε εμφανιζόταν και ζέσταινε με την παρουσία του. Στην αντίθετη περίπτωση τον έχανες. Καλά όμως και εκείνος, εκείνος έκανε όπως ήθελε, ή επί το προκειμένω ΤΙΠΟΤΕ αφού ΔΕΝ ήθελε. Εκείνη όμως; Γιατί συμφωνούσε χωρίς αντιρρήσεις; Γιατί δεν έλεγε… “ξέρεις κάτι; Αφού δεν θέλεις, άστο δεν πειράζει. Άστο αλλά άσε με και όταν μπορείς. Δεν είναι κατάσταση να σε χάνω όταν δε θες, αλλά όταν με χρειάζεσαι να ξεφυτρώνεις από το πουθενά και να με ξανα αναστατώνεις.”
Μάλλον όμως δεν το έλεγε γιατί ήξερε πως με αυτά θα αδικούσε και εκείνον αλλα και τον ίδιο τον εαυτό της. Γιατί αν δεν ήταν αλήθεια, θα τον αδικούσε. Αν όμως ήταν αλήθεια, εκείνος εκμεταλλευόταν την εμπιστοσύνη της και πιο σημαντικό εκείνη άφηνε να την εκμεταλλεύεται. Σε αυτήν την περίπτωση, ποιος ήταν χειρότερος; Ο θύτης, ή το θύμα; Δύσκολη απάντηση… αφού ο θύτης από ένστικτο κάνει ότι είναι καλύτερο για εκείνον, ενώ το θύμα αντιστέκεται στο ένστικτο και αντί να προστατευτεί προσφέρεται και αφήνει να το κακομεταχειρίζονται.

Κρυφτό λοιπόν έπαιζαν σαν τον ήλιο. Ο ήλιος κρυβόταν από εκείνους. Εκείνος από εκείνην. Εκείνη από τη αλήθεια. Αλλά… ποια ήταν αλήθεια η αλήθεια; Γιατί ήταν τόσο δύσκολο να την αναγνωρίσουν; Υπήρχε η αντικειμενική αλήθεια ή ήσαν όλα θέμα αντίληψης;

…so long and thanks for all the fish!