Σήμερα πήγα για μπάσκετ στο αθλητικό ινστιτούτο του πανεπιστημίου του Düsseldorf. Όπως σχεδόν κάθε Σάββατο τους τελευταίους μήνες. Πήρα και την μπάλα μου, έφτασα έγκαιρα, δεν ξέχασα τα παπούτσια μου και μετά από μισή ώρα…βρέθηκα τελικά να τρέχω έξω στο στίβο τους γύρους μου.

15 τον αριθμό.

Άρχισα όπως πάντα με την ιδέα, ότι δεν είμαι σίγουρη εάν θέλω να κάνω 12 ή 15 γύρους, αλλά πως τώρα κάνω τον πρώτον.
Στα τέλη του πρώτου γύρου, ξαφνιάστηκα πόσο γρήγορα πέρασε, και συνέχισα βεβαίως τον δεύτερο. Μέσα τρίτου γύρου η ανάσα μου δυσκολευόταν πολύ, αλλά εκείνη την στιγμή έπιασε το μάτι μου κάποιον άλλο, που και εκείνος έτρεχε τους δικούς του γύρους. Και ξεχάστηκα. Όταν άρχισε ο πέμπτος γύρος αναρωτιόμουν, αν πραγματικά ήδη είχε περάσει ο τέταρτος, ή αν έκανα λάθος στο μέτρημα, αλλά θυμήθηκα ότι έχει περάσει κάμποση ώρα από την στιγμή που τελείωσα τον τρίτο.

Στον έβδομο σκεφτόμουν, πως ο επόμενος γύρος θα είναι πλέον περισσότερο από τα μισά. Και στον όγδοο, ότι από τώρα μπορώ να αρχίζω να μετράω αρνητικά. Ακόμα 7 γύροι μέχρι τους 15. Άρα σφραγίστηκε; Θα κάνω 15 και όχι μόνον 12;

Στον 11ο γύρο, συνειδητοποίησα πως ένα συγκεκριμένο σημείο του στίβου μυρίζει άσχημα αλλά δε μπορούσα να αναγνωρίσω την μυρωδιά. Ο 12ος γύρος με δυσκόλεψε, γιατί έβγαλε αέρα, και μου ασκούσε αντίσταση. Τρέχοντας τον 14ο γύρο πήρα είδηση ότι τελικά στον 12ο γύρο δεν σταμάτησα. Στα μέσα του 15ου σκέφτηκα ότι σε λίγο θα πρέπει να ανοίξω το βήμα για να κάνω το σπριντ, αλλά στην τελική ευθεία παρόλο που ήδη είχα αναπτύσσει ταχύτητα, δεν τα έδωσα όλα λίγα μέτρα πριν φτάσω στο τέρμα.

Περίεργη μέρα…
Πήγα για μπάσκετ, έκανα τρέξιμο, και στο τέλος “ξέχασα” το σπριντ…
Μήπως είμαι αλλού; Πού;

Oct 29, 2005

Update: Πριν 7 χρόνια, ωραίοι καιροί τότε. Μπορεί οι γύροι να ήσαν μόνον 12 με 15, και όχι 20 ή 25 όπως μπορούσα κάποια χρόνια αργότερα, αλλά τους έτρεχα τουλάχιστον τακτικά και ανελλιπώς.

Ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ μόνος ή αδύναμος. Σε κάποια από τα ανθρώπινα γονίδια, είναι και η ευρηματικότητα. Ένας υπέροχος σύμβουλος και σύντροφος. Στο Βερολίνο κάποιοι συσπειρώθηκαν και πραγματοποίησαν την ιδέα του κινητού κήπου. Πες για να επανασυνδεθεί κανείς με τη φύση, πες για να είναι αυτάρκης, πες για να ομορφύνει την πόλη, ή να πραγματοποιήσει το hobby του… την κηπουρική.

Call it the continuing story of the global urban garden movement that has been invading
our city landscapes and was featured in our last issue. Βut also consider this […] as an antidote to most berliners’ growing scepticism that the German capital’s urban development is exclusively entwined with the euro and the dollar bill. What follows is a small token about a different green, where a new class of citizens imagine a better – temporary – future for their city by turning ugly-looking wasteland into a veggie garden where some of the local hedonists can stay as cool as a cucumber

Περισσότερες πληροφορίες εδώ και στην ιστοσελίδα της προσπάθειας www.prinzessinnengarten.net

Όταν τα χρήματα είναι λίγα, όταν τα τρόφιμα είναι ακριβά και χωρίς ουσία, όταν κάποιοι λιποθυμούν από την πείνα, ή την περνάνε με λουλουδάκια των αγρών, μήπως είναι μια τέτοια ιδέα άξια για να ασχοληθεί κανείς λίγο παραπάνω και ίσως να της αφοσιώσει κάποιες ώρες από τον ελεύθερό του χρόνο; Να φυτέψει μια ντοματιά, μια κολοκυθιά, κρεμμύδια ή λίγα φασολάκια στη γλάστρα στο μπαλκόνι, στον κήπο ή σε ένα πλαστικό κουβά;