Δυο εβδομάδες είχαν περάσει. Δεκατέσσερις μέρες μέσα σε ένα σύννεφο λίγο ή πολύ σπασμωδικών κινήσεων. Ψώνια, απαραίτητα ή όχι. Αγορές ως φάρμακο. Ένα για το χόμπι μου, ένα για το σπίτι, ένα για το παιδί, άλλο ένα για μένα, άλλο ένα για το σπίτι, κάτι για την αδερφή, ξανά κάτι άλλο για μένα και πάλι από την αρχή.
Αθροίζοντας τα έξοδα των τελευταίων ημερών ο λογαριασμός της τράπεζας, παρόμοια του μετρητή ρεύματος, γύριζε ατέλειωτα και έδειχνε ολοένα και μεγαλύτερα νούμερα. Η μανία όμως των αγορών, ένα κλισέ που τελικά δεν ήταν κλισέ, αφού ήταν εκατό τις εκατό πραγματικότητα, ακόμα και αν βοήθησε όσο βοήθησε στην αρχή είχε περάσει και τώρα, δυο εβδομάδες αργότερα, ένοιωθε ο Τίμος το κενό να παίρνει πάλι το πάνω χέρι και να τον γεμίζει σιγά σιγά.
Μα μπορεί αλήθεια το κενό, η έλλειψη περιεχομένου, να γεμίσει κάποιον; Φυσικά και μπορεί. Και αν βάση λογικής θεωρείται μια τέτοια πρόταση ή κατάσταση παράδοξη, αυτό δεν σημαίνει πως στην πράξη δεν υπάρχει. Το κενό υπάρχει, ο Τίμος μόλις που ένοιωθε να υπήρχε, και αν στο κενό δεν υπήρχε περιεχόμενο, άρα στο κενό δε μπορούσε να υπήρχε ο Τίμος, ο Τίμος είχε ακόμα κάποιο ελάχιστο περιεχόμενο, άρα το υπόλοιπο ήταν κενό, και το κενό όλο περισσότερο μεγάλωνε μέσα στον Τίμο, οπότε τον γέμιζε.
Πόσο εύκολη ήταν η εξήγηση. Πολύ πιο εύκολη από τη λύση του καινούργιου (και συνάμα αρχαιότερου) ερωτήματος που τον απασχολούσε: Ποιο κίνητρο του είχε παραμείνει για να συνεχίσει να υπάρχει; (more…)