Μια κοκκινομάλλα από την Λευκορωσία
δεν έδινε βάρος στην φαιά ουσία
σημασία για κείνη
είχαν μόνον του Τζίμη
τατουάζ, δικέφαλοι και η σέξι παρουσία
Limerick
When new features destroy good practices
Or… how I came to love a feature shortly before it was replaced by a new one and destroyed in next software update.
WordPress had even before version 4.1 a feature called ‘Distraction free writing mode’.
If one was composing a post one could click a ‘full screen’ button and WordPress would then remove all other parts of the page and leave only the main text and title field visible. In case the ‘full screen’ mode was also enabled for the browser window, WordPress would then offer a blank browser page with only those two areas for the writer to concentrate on. When one is focusing on text, adding media or formatting words and paragraphs isn’t important. You simply write and write and maybe enter a return to form paragraphs. This was a simplified view for a ‘writer’ and a valued view for me while on I was on exact this ‘writer’ mode. Sadly I cannot insert a screenshot of my own to that state, as this is not anymore possible ever since I’ve updated to WordPress 4.1. So just check this post here, showing how it looked like.
As soon as I found out the existence of this ‘feature’ I came to love it and to use it greatly.
However there seems to have been other opinions to it and WordPress changed the way it works in the current 4.1 update. The new Distraction Free Mode seems to be polarizing users ever since. WordPress went away from removing all formatting or editor options, it now simply removes left and right areas of the view and leaves you with much too many (according to me) tools in the middle of your view.
This editing mode is now focusing to bloggers and became less valuable for writers. Ok I admit, WordPress is a blogger software. It is not an authoring app. I can cry the injustice of loosing a loving feature, or accept that I was trying to use something in one specific way suiting me, but not the main amount of the other users. That’s fine. I’ll accept it. I’ll miss it, but I will live with it or find a way to modify the editor’s stylesheet.
Πώς, τι, πού
Ήταν αναστατωμένος. Ανήσυχος. Καιγόταν. Δε μπορούσε πια να συγκεντρωθεί όσο και να ήθελε. Όχι πλέον, σε κάτι άλλο. Η σκέψεις του ότι και αν έκανε γύριζαν ξανά και ξανά στο ίδιο αντικείμενο. Στην ίδια ιδέα. Στην μία ενασχόληση. Ήξερε πως για να ηρεμήσει δε θα βοηθούσε καμία στρατηγική. Κανένα σχέδιο αποφυγής ή αντιπερισπασμού. Έπρεπε να αντιμετωπίσει την ιδέα. Να την ακολουθήσει. Θαρραλέα και με υπομονή από την αρχή μέχρι το τέλος. Να μην ενδώσει σε κούραση, να μην ψάξει για γρήγορες λύσεις, να μην λιγοψυχήσει στα μισά του δρόμου όταν η βεβαιότητα πως κανείς δεν θα του κρατά το χέρι για συμπαράσταση έρθει ξεκάθαρη και επιβαρύνει την προσπάθειά του. Να μη πιστέψει την “αλεπού” ότι κυνηγά “κρεμαστάρια” και τα παρατήσει πριν της ώρας. Να αγωνιστεί. Να κουραστεί. Να επιχειρήσει. Να εξεταστεί από την επιχείρηση. Από την επιχείρηση όχι απαραιτήτως από το αποτέλεσμα. Να το κυνηγήσει, να το ψάξει. Να το βρει, να χαθεί μέσα του και να ξαναβρεί την διέξοδο, αλλά μόνον αν φανεί άξιος. Αν ήταν ειλικρινής. Αν ήταν γενναίος. Αν δεν ήταν μικρόψυχος. Αν είχε βρει τρόπο να μην προδώσει τον εαυτό του, ή το αποτέλεσμα της επιχείρησης στην απόπειρα της πραγματοποίησης και είχε φτάσει στον στόχο. Εφόσον κάποιος υπήρχε. Γιατί τίποτε δεν είναι σίγουρο. Κανένας δεν μπορούσε να εγγυηθεί πως αντικειμενικά υπήρχε ένα τέλος ή πως θα ήταν και ευτυχές.
Ήξερε τι θα έπρεπε να κάνει εάν θα ήθελε να βγει από την αναστάτωση. Ήξερε. Γνώριζε. Καταλάβαινε.
Είχε όμως και το κουράγιο να το κάνει; Ή θα άφηνε να προστεθεί στη αναστάτωση, ανησυχία, που ήδη τον έκαιγε και ο φόβος καθιστώντας τον ανίκανο να αντιδράσει για να προστατευθεί;
Του άφηνε η κατάσταση περιθώρια ελεύθερης επιλογής; Αν πραγματικά ήταν στο χέρι του να διαλέξει μεταξύ στασιμότητας ή το βήμα προς το αβέβαιο άγνωστο, ίσως και η απόφαση να ήταν κάποια άλλη. Όμως δεν εξαρτιόταν η αντίδρασή του από εκείνον. Από το μυαλό ή τις αναστολές του. Το ένστικτό του είχε ήδη διαλέξει πριν από εκείνον, για εκείνον με τη σιγουριά που μόνον αυτό μπορεί να έχει. Αν το ένστικτο δεν ήταν απόλυτο δε θα ήταν έτσι αναστατωμένος. Δε θα ήταν ανήσυχος. Δε θα καιγόταν για ένα καινούργιο “ταξίδι”.
Το ένστικτο τον έστελνε στο “δρόμο” και φυσικά εκείνος δεν είχε παρά να ακολουθήσει. την προτροπή. Το πως, το τι, το που όμως ήταν προσωπική και τελείως δική του υπόθεση.