Μπλέ, άσπρα… κάποια γκρίζα, μαύρα. Τα χρώματα στο δρόμο, κάτω. Μπλέ, άσπρα, γκρίζα και μαύρα τα σύννεφα στον ουρανό, πάνω.
Εσύ που ανήκεις; Στη γη ή στον ουρανό; Τι σε κάνει να θαυμάζεις; Ο ουρανός ή η γη; Αυτό που είναι ή αυτό που φαντάζεσαι; Σφιχτά σε κρατά η γη. Ανάλαφρα ψυθιρίζει το ονομά σου ο ουρανός. Τι διαλέγεις; Αυτά που έχεις; Ή αυτά που λαχταράς; Στον ουρανό θα σου λήψει η γη. Στη γη δε θα έχεις τον ουρανό. Θα αφήσουν τα σύννεφα να τα αγγίξεις; Θα κρατήσουν το βάρος σου; Θα δεχτούν την παρέα σου; Δε ξέρεις, αλλά και να ήξερες πως θα μπορούσες να πάρεις μια άλλη απόφαση από να τα διεκδικήσεις. Η επιλογή σου εύκολη, οι κίνδυνοι άγνωστοι, η έκβαση ανοιχτή, προς όλες τις εκδοχές. Μπορεί να αποτύχεις. Μπορεί όμως και να είναι ο δρόμος προς την ευτυχία σου. Γιαυτό και μόνο ΠΡΕΠΕΙ να μη φοβηθείς. Ανέβα εκατοστό το εκατοστό. Μέτρο το μέτρο. Σύννεφο το σύννεφο. Συνέχισε ακόμα και αν νομίζεις πως έφτασες στο στόχο σου. Ο ουρανός είναι ατέλειωτος. Ατέλειωτα ωραίος!