-Πρέπει να ξαναγράψεις.

-Πρέπει ή μπορείς;
-Πρέπει. Μπορείς δε μπορείς, πρέπει.

-Γιατί;
-Γιατί αν δε το κάνεις, δε θα βρεις ησυχία.
Γιατί ότι και να κάνεις αλλιώς, θα είναι άλλη μια προσπάθεια να κυνηγήσεις άλλο ένα υποκατάστατο. Γιατί τα έχεις δοκιμάσει όλα ή σχεδόν όλα, και ξέρεις πως αν στην καλύτερη περίπτωση πραγματικά καταφέρουν κάτι να σου δώσουν, η ανακούφιση, θα είναι σύντομη και το κενό μέσα σου θα έρθει ξανά πάλι στην επιφάνεια. Ανάξιο λόγου στην αρχή, στιγμή τη στιγμή μεγαλύτερο, να κερδίζει όλο και περισσότερο σε όγκο και σημαντικότητα, μέσα σου, τριγύρω σου. Αυτό μεγάλο. Και εσύ μικρός και αδύναμος, στο άδειο κέντρο του.

– Άδειο; Πως γίνεται να είναι άδειο όταν είμαι εγώ μέσα του;
– Τρόπος του λέγειν, άδειο, γεμάτο, μισό άδειο, μισό γεμάτο. Ποιος στέκεται σε μικρότητες της λογικής; Όταν το κενό σε έχει υπό την κυριαρχία του, οι κανόνες της λογικής δεν ισχύουν. Τα μαθηματικά, η φυσική, οι λέξεις, οι φράσεις, τα νοήματα είναι όλα εκτός παιχνιδιού.

– Και τότε; Τι παίζει;
– Τίποτε δε παίζει. Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω τόση ώρα και δε φαίνεται να καταλαβαίνεις. Τότε δε παίζει τίποτε, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο.

– …
– …

– …
– Άρα;

– …
– …

– …
– Όπως νομίζεις. Σκέψου το, αν κάτι έχεις, αυτό είναι χρόνος.

– …

Please follow and like the content: