…, or not to scream? That is the question. Όσοι έχουν παιδιά ίσως καταλαβαίνουν πως νοιώθω. Κάνεις, δείχνεις, σκέφτεσαι “πως να τον/την ευχαριστήσω”, “τι θα του/της έκανε καλό”, ακούς νέα, και αναρωτιέσαι πως θα τον/την επηρεάσουν, βλέπεις κάποια προβλήματα, και αναζητείς μια πιθανή λύση, βρίσκεσαι γενικά σε μια διάθεση να βοηθήσεις, να προστατεύσεις, να καθοδηγήσεις γιατί έτσι νιώθεις, γιατί έτσι πιστεύεις πως είναι σωστό.
Γιατί όμως αυτό που για σένα είναι αυτονόητα σωστό, το παιδί σου δεν δέχεται να ακούσει; Γιατί απορρίπτει τις συμβουλές σου; Γιατί σε πολεμά… γιατί δε σου έχει εμπιστοσύνη; Και αν δεχθούμε την κατάσταση όπως έχει, χωρίς να προσπαθούμε να την κατανοήσουμε, εσύ σε αυτή την περίπτωση τι μπορείς να κάνεις; Να φωνάξεις; Να μη φωνάξεις; Να τα βάλεις στα κλάματα ή με το παιδί; Να κλείσεις με κρότο τη πόρτα πίσω σου; Να φύγεις σιωπηλά; Να κάνεις υπομονή; Να, να, να; Τι;