Είχα σήμερα διάθεση ξανά. Ήρθε έτσι στα ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα. Η όρεξη. Η ιδέα. Η επιθυμία. Πως να την πει κανείς, αυτή τη παιδική αγωνία που μετά από μια μακρά ημέρα, μετά από τη μακρά “σιωπή” μου σε αυτό το blog, πέρασε από το μυαλό και είπα, “ναι, θέλω να βάλω κάτι σήμερα”. Να βάλω, να παρουσιάσω πάλι κάτι. Να γράψω.
Να γράψω; Όχι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτές τις δυο λέξεις. Το γράψιμο είναι σοβαρό πράγμα . Δεν το κάνει όποιος και όποιος. Δεν είναι για τον οποιοδήποτε. Δεν είναι δυνατό να ρίχνει κάποιος πέντε έξι λέξεις στη σειρά και να λέει “γράφω”. To γράψιμο είναι αυτό καθαυτό απρόσιτο. Κάτι υψηλό, έχει ποιότητα. Μια ενασχόληση που αρμόζει σε άλλους. Σε κάποιους άλλους. Μόνον τα γραπτά ενός συγγραφέα, είναι γραπτά. Μόνον αυτά αξίζει να τα διαβάζεις. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες, άχαρες προσπάθειες αφελών ανθρώπων στην ανάγκη τους να νοιώσουν ιδιαίτεροι, πράξεις με ενθουσιασμό αλλά χωρίς αντικείμενο. Ένα ταξείδι προς το άγνωστο με μόνον σίγουρη την καταστροφή για όλους όσους δεν αξίζουν να επιβιώσουν. Και ειναι πολλοί αυτοί που δεν τα καταφέρνουν. Και είναι πολύ λίγοι οι άλλοι.
Πέντε μήνες έχουν περάσει από την τελευταία φορά. Και η παύση – ηθελημένη ή αθέλητη – δεν φέρνει απαραίτητα την επιθυμητή αναζωογόνηση. Θα μου πεις, τόσους μήνες δεν δούλευες; Δεν χρησιμοποιούσες μολύβι, υπολογιστή, λέξεις, προτάσεις; Δεν ήταν αυτές δικές σου; Δεν “έγραφες” τότε; Όχι δεν έγραφες, απλά δούλευες, απλά τις χρησιμοποιούσες ως ένα κάποιο εργαλείο, σε όποια κάποια γλώσσα, για όποιους κάποιους παραλήπτες. Παραλήπτες των λέξεών σου και όχι των σκέψεών σου.
Ήταν καλό; Ήταν σωστό; Φυσικά. Αυτοί με τους οποίους συναλλάσσεσαι δεν ενδιαφέρονται για τις σκέψεις, θέλουν γνώσεις; Λύσεις. Και άμα είναι τυχεροί τις έχεις. Και πρέπει να τις έχεις.
Σου έκανε καλό να μη σχηματίζεις σειρές επί σειρών με συλλογισμούς; Ήσουν εξαντλημένη; Βρίσκεις τώρα δειλά δειλά δυνάμεις;
Να αρχίσεις ή να μην ξαναρχίσεις το ταξείδι προς το άγνωστο; Πως ξέρεις με σιγουριά σε ποια κατηγορία ανθρώπων ανήκεις; Μήπως εσύ να μπορούσες να τα κατάφερνες; Ποιος ξέρει; Πάντως πρέπει να ομολογήσω πως αν παρόλα αυτά δε το βάζεις στα πόδια, δεν παραιτήσαι της προσπάθειας αλλά επιστρέφεις μετά από τόσο καιρό και από την αρχή πάλι αρχίζεις.. πάντως αυτό δεν είναι θάρρος. Δεν είναι έπαρση. Δεν είναι η ιδέα ότι εσύ είσαι κάτι καλύτερο. Όχι εσύ ξέρεις πολύ καλά τους λόγους, ή τι σε παρακινεί. Δεν χρειάζεται εγώ να σου τους πω. Ξέρεις, ξέρεις και ας μη το παραδέχεσαι.
Μπράβο λοιπόν, για το θάρρος που δεν έχεις, αναπλήρωσε το ταλέντο που σου λείπει με ενθουσιασμό και κοίτα να περάσεις καλά στο ταξείδι.