Όμορφα ζεστά πλήκτρα κάτω από τα δάχτυλά μου. Περιμένετε πως και πως να σας ακουμπήσω. Να σας πιέσω απαλά, ρυθμικά, σαν σε προσπάθεια να παίξω μια μελωδία. Δεν αντιστέκεστε. Αφήνεστε στην διάθεσή μου. Γνωρίζετε πόσο σας αγαπάω, και ξέρετε πως δε θα σας κακοφερθώ. Πως μπορώ άλλωστε εγώ να μην σας αντιμετωπίσω με την αγάπη, με τον σεβασμό που σας πρέπει; Πως θα μπορούσα να σας παραφερθώ; Δεν είναι δικιά σας η δυσκολία, όταν τα δάχτυλά μου δεν βρίσκουν τους δρόμους τους. Δεν είναι δική σας η ανωριμότητα, όταν δεν ξέρω ποιο από όλα να πρωτοχτυπήσω. Όταν δεν μου περνά από το μυαλό, ποιο από εσάς να βάλω σε λειτουργία. Όταν τυφλή για την ομορφιά σας, και παγιδευμένη με τα καθημερινά, δεν νοιώθω το μεγαλείο σας. Όταν άδειο παραμένει το κείμενο στο αρχείο, και κουβάρι οι σκέψεις. Όχι δεν είναι δικιά σας η ευθύνη για την δικιά μου την έλλειψη υπομονής. Εσείς και αν μπορείτε να μου την μάθετε. Εσείς και αν μπορείτε τρανό παράδειγμα να δώσετε. Εσείς και αν είστε η μέγιστη απόδειξη ό,τι υπάρχει νόημα στην εμπιστοσύνη. Εσείς που πάντα εδώ υπομονετικά περιμένετε. Τι περιμένετε; Ό,τι επιλέξω εγώ να κάνω. Αν θελήσω να ασχοληθώ μαζί σας, έχει καλώς. Αν θελήσω μόνα σας να σας αφήσω, πάλι εντάξει. Δεν αγχώνεστε. Δεν αγωνιάτε. Δεν το κάνετε άμα σας χρησιμοποιώ με το ζόρι. Δεν δυσανασχετείτε γιατί κουράζεστε. Δεν κρίνετε, τι με εσάς κάνω. Αν σας αρέσει. Αν δεν συμφωνείτε. Αν ανιαρό και ανούσιο το βρίσκετε. Σας ευχαριστώ. Ποιος άλλος, ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να δείξει τέτοια υπομονή; Ποιος θα κρατούσε την άποψή του για τον εαυτό του; Ποιος θα άφηνε την ευκαιρία χαμένη να αναφέρει την γνώμη του, να δει αν μπορεί να σε επηρεάσει;
Ποιος θα σταματούσε να σε πικάρει, αν έβλεπε πόσο σε άγγιζε η κριτική του;
Ποιος θα ήξερε πόσο σπρώξιμο σου κάνει καλό και χρειάζεσαι για να συνεχίσεις, και πόσο σε πιέζει. Ποιος; Ποιος μα την αλήθεια;