Υπάρχουν άνθρωποι που αστειευόμενοι μου λένε, “το βρήκα τι θα κάνω, θα γίνω έγκυος, θα αφήσω να με γράψει ο γιατρός άρρωστη και να μείνω 9 μήνες στο σπίτι, μετά 3 χρόνια σε γονική άδεια (έτσι λέγεται το γερμανικό Elternzeit;), είτε θα δώσω τότε το παιδί για υιοθεσία…ή θα μειώσω τις ώρες με την δικαιολογία ότι πρέπει να το πηγαίνω νηπιαγωγείο, αργότερα θα μειώσω τις ώρες όταν πάει σχολείο, και έτσι σιγά σιγά θα περάσει ο καιρός και θα βγω στην σύνταξη.”
Χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω αν κρύβεται αποδοκιμασμός στο αστείο απαντώ πως είναι καλή ιδέα και όταν θα μειώσουν τις ώρες τους, θα μπορούν να πάρουν και το δικό μου παιδί από το σχολείο, άρα θα μπορώ εγώ με την σειρά μου να δουλεύω ολόκληρο το 8ωρο. Μετά από 5 χρόνια μισής θέσης με μισά λεφτά, θα χαιρόταν ο λογαριασμός της τράπεζάς μου, μια ολόκληρη θέση με ολόκληρα λεφτά και συν αντί για μείον…
Μα είναι δυνατόν να θεωρείται κανείς κοινωνική ακρίδα, απλά και μόνον γιατί έχει μικρό παιδί ή παιδιά που χρειάζονται τους γονείς τους; Είναι δόγμα το 8ωρο εργασίας; Είναι λάθος των γονιών ό,τι μια μέρα σχολείου διαρκεί λιγότερο από τον χρόνο που χρειάζεται κανείς για να πάει στην δουλειά, να δουλέψει οκτάωρο, συν το διάλειμμα και να επιστρέψει για να πάρει το παιδί από το σχολείο;