Τι ήθελα να γράψω; Το ξέχασα ενδιάμεσα. Τι σημαντικό είχε περάσει από το μυαλό μου; Τι ήθελα να κρατήσω σε δυο γραμμές; Τι ήταν τόσο ενδιαφέρον που θέλησα να το αποθανατίσω; Αν χωρίς φωτογραφία με κάποιες απλές λέξεις. Δυο ή τρεις λέξεις σαν και αυτές που συνήθως χρησιμοποιώ για να εκφραστώ; Δεν ξέρω. Ξέχασα.
Ξέχασα αν ήταν σημαντικό, ξέχασα αν ενδιαφέρει κάποιον άλλον πέρα από εμένα, ξέχασα αν με βοηθά συναισθηματικά, ή αν συμβάλει στην ανεξαρτητοποίησή μου από τα μωρά συναισθήματα που με παιδεύουν κατά καιρούς.
Ξέχασα, δε θυμάμαι, αλήθεια ιδέα δεν έχω πλέον. Το μυαλό μου είναι τόσο άδειο, όσο ένα άδειο βαρέλι κρασί, όσο ένα άδειο σεντούκι με χρυσές λύρες, όσο ένα άδειο μαγαζί χωρίς εμπόρευμα, όσα ένα σπίτι χωρίς κατοίκους. Άδειο, άδειο, άδειο, άδειο.
Μήπως τελικά αυτό ήθελα να γράψω; Πως το νόημα της ζωής είναι να μπορείς να νιώθεις άδειος χωρίς να νιώθεις τον πόνο της έλλειψης; Να αποδέχεσαι το κενό το άδειο, χωρίς να νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτι για να το αναπληρώσεις; Να ξέρεις πως υπάρχει, πως καθορίζει την ζωή σου και να μη σε πονά παρά να σε παρηγορεί; Το άδειο, το κενό, το τίποτε;
Ποιος ξέρει..ποιος ξέρει τι ήθελα να γράψω…όταν ούτε και εγώ δε ξέρω, όταν ακόμα και εγώ το ξέχασα.
___
Καληνύχτα.