Ένταση, ένταση, από την στιγμή που σηκώθηκε βρισκόταν σε ένταση. Ποιό το λάθος της, τι έπρεπε να αλλάξει, δεν ήξερε, δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά όσο περισσότερες σκέψεις έκανε, όσο και αν προσπαθούσε, υπήρχαν τόσα πολλά στον τρόπο και τις πράξεις που ενοχλούσαν τους άλλους γύρω της. “Μα καλά τόσο χάλι είμαι;” αναρωτιόταν. Γιατί όλα λάθος τα έλεγε, πως οι άλλοι τα αντιλαμβάνονταν αρνητικά; Τόσο έξω από την εκεί κοινωνία βρισκόταν, τόσο αλλιώς ήταν; Και καλά να ήταν η πρόθεσή της, ή να είχε διάθεση να θίξει, όμως έτσι; “Τέλος πάντων” έλεγε κάθε φορά που ένοιωθε μια δυσαρμονία. Όμως αυτό το τέλος πάντων το είχε πει, πλέον, άπειρες φορές. Άπειρες φορές μέχρι εκείνη την στιγμή που κάτι συνέβηκε μέσα της και έζησε την έκρηξη. Μια έκρηξη άνευ προηγουμένου. “Για κοίτα ρε γαμώτο” είπε στον εαυτό της. “Αυτά που δεν σου αρέσουν, αυτά που άλλοι έκαναν και τα καταδίκαζες γιατί ήξερες πολύ καλά πόσο αδύναμη σε έκαναν εκείνες οι στιγμές να νιώθεις, ακριβώς αυτά κάνεις και εσύ τώρα. Μα καλά τίποτε δεν έχεις μάθει μέχρι τώρα; Χειρότερη και από τους χειρότερους είσαι.” Εσύ που υποτίθεται τα έχεις ψάξει τα πράγματα. Εσύ που έχεις βρει μια άκρη για τον εαυτό σου, να αφήνεσαι έτσι έρμαιο των συναισθημάτων σου, της οργής, της αίσθησης της αδικίας, να ενδίδεις σε ένα κύμα φωτιάς με μια αχαλίνωτη διάθεση καταστροφής και όποιον πάρει ο χάρος. Μια γιατί, ποιός ο λόγος αυτής της ανάγκης σου για (αυτο-)καταστροφή; Γιατί δεν μπορούσες να χαρείς την ομορφιά του τοπίου, την αγάπη και τον θαυμασμό των οικείων σου, γιατί δε μπορούσες να χαλαρώσεις, γιατί έπρεπε να τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς; Γιατί δε μπορούσες να δεχτείς ότι είσαι κουρασμένη, ακριβώς όπως είναι κουρασμένοι και άλλοι τριγύρω σου. Να αποδεχθείς τον τρόπο τους, να καταλάβεις πως ο καθένας με τον δικό του τρόπο το πολεμά και το παλεύει. Πως δεν είναι εχθροί σου, παρά σύμμαχοι.
“Μα έτσι δεν κάνω” ρωτά μια φωνή μέσα σου. “Μα δε βοηθώ όπου βλέπω ότι μπορώ; Δεν ασχολούμαι; Τα αφήνω όλα για τους άλλους;” “Όχι” απαντά μια άλλη δεύτερη. “Ασχολείσαι μόνον εκεί όπου σε ενδιαφέρει και όσο σου κάνει κέφι, αλλιώς αποχωρείς και άσε τους άλλους να ζαλίζονται από τις δυσκολίες.” “Έτσι είμαι; Έτσι;” ρωτάς ξανά και ξανά; “Μα εγώ ενδιαφέρομαι, δεν αφήνω στους άλλους να κάνουν δικές μου δουλειές, προσπαθώ να μην τους επιβαρύνω, είναι δυνατόν να μην το βλέπουν και να νιώθουν ότι όταν δυσκολέψουν τα πράγματα τους αφήνω στα κρύα του λουτρού;”
Όμως όπως πάντα κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται η αλήθεια. Ούτε η μια φωνή έχει απόλυτη αλήθεια, ούτε η άλλη, μόνον το σύνολό τους κάνει νόημα. Το σύνολο και η καθημερινότητα με τις πράξεις που τελικά αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα των σκέψεων και των προθέσεων.
Καληνύχτα.
Ασυναρτησίες