Επιτέλους μόνη θα έλεγε κανείς… Επιτέλους ένα βράδυ που θα περαστεί χωρίς να μαλλιάσει η γλώσσα μου δίνοντας οδηγίες στο αγαπημένο συγκάτοικό μου. Επιτέλους λίγες ώρες για τον εαυτό μου. Λίγες μέρες χωρίς πίεση χρόνου. Λίγες μέρες χωρίς την ανάγκη να κρατήσω την στρουκτούρα που μέχρι τώρα ορίζει την καθημερινότητά μας. Λίγες μέρες που μπορούν να περάσουν – γεμάτες ή άδειες, αδιάφορο – αρκεί να περάσουν όπως θέλω εγώ…Γιατί αυτό το εγώ ακούγεται τόσο εγωιστικό ή και κουρασμένο; Γιατί μάλλον έτσι είναι. Γιατί μάλλον χρειάζεται από καιρό εις καιρό τόνωση και ησυχία. Από καιρό εις καιρό χρειάζεται απλά λίγες ώρες με ασχολίες χωρίς σκοπό και νόημα.
Επιτέλους μόνη θα έλεγε κανείς, όμως δεν είναι έτσι. Το μόνη είναι γεγονός. Το επιτέλους όμως αδικεί τα μέγιστα τον αγαπημένο συγκάτοικό μου που αυτή την στιγμή βρίσκεται σε διακοπές στα πάτρια εδάφη του…
Να είσαι χαρούμενος αγάπη μου. Και καλά να περάσεις :-)