Όποια εντύπωση του υπόπτου και να είχε σχηματίσει η Μαρία Ρίζου στο μυαλό της βάση των ενοχοποιητικών στοιχείων της σήμανσης αλλά και των πληροφοριών που είχε αναφέρει ο συνάδελφος ανετράπη ακαριαία με την πρώτη ματιά. Η ψύχραιμη παρουσία του στο ανακριτικό δωμάτιο, έτσι όπως φαινόταν να κοιτά σταθερά τον γνωστό καθρέφτη, χωρίς να τραβά ούτε δευτερόλεπτο το βλέμμα μακριά του, ξέροντας πολύ καλά την πραγματική του λειτουργία, έδειχνε ένα δυνατό, σίγουρο για τον εαυτό του άτομο που δεν είχε αμφιβολία άλλα ούτε και φόβο για το ότι η συνάντησή του με την αστυνομία θα μπορούσε παρά να έχει ένα καλό τέλος χωρίς επιπλοκές.
«Από που αντλεί αλήθεια την ηρεμία περιμένοντας τόση ώρα μέσα σε ένα ανακριτικό δωμάτιο;» αναρωτιόταν. Ποιός πολίτης δεν ανησυχεί βάζοντας χίλια δυο πράγματα στο μυαλό του και μόνον με την θωριά ενός αστυνομικού; Ποιός Έλληνας πολίτης είναι σίγουρος ότι δεν έχει πράξει ενάντια του νόμου στην μια ή στην άλλη περίπτωση; Και μόνον η παρουσία ενός αστυνομικού με στολή αρκεί συνήθως για να αναστατώσει ακόμα και το πιο φιλήσυχο γεροντάκι. Dein Freund und Helfer είναι το σλόγκαν των Γερμανών συναδέλφων. Φίλος και βοηθός δηλαδή… Όμως στην Ελλάδα, στην Ιταλία αλλά και σε πολλά άλλα κράτη της Ευρώπης ποιός μπορεί να δει ένα αστυνομικό ως φίλο ή έστω βοηθό; Ποιός από εκείνους που έζησε την δικτατορία ξεπερνά την οδυνηρή ανάμνηση και μπορεί να αρχίσει να την εμπιστευτεί; Ήξερε η επιθεωρητής πολύ καλά πως δεν ήταν μόνον πρόβλημα κακού image, αλλά ξεκινούσε και από την στάση και το τρόπο συμπεριφοράς αρκετών από τους συναδέλφους της. Άμα χρησιμοποιούν την «δύναμη» της εξουσίας και φέρονταν σαν να τους ανήκαν όλα και όλοι, αν έχουν αφαιρέσει κάθε ίχνος ευγένειας από την συμπεριφορά τους, πως μπορούσε να μην είναι κατανοητή η απέχθεια που έτρεφαν για αυτούς τόσοι πολίτες; Τόσοι και τόσοι βρέθηκαν κατά καιρούς «θύματα» της αυθαιρεσίας και υπεροψίας των αστυνομικών οργάνων. Ναι βέβαια, δεν μπορούσε να πει, τα τελευταία χρόνια η ηγεσία της αστυνομίας προσπαθούσε να ανατρέψει την κακή γνώμη του κόσμου και να παρουσιάσει ένα καινούργιο «πρόσωπο», ένα φιλικότερο, προοδευτικό πρόσωπο για τον κλάδο, όμως λίγο ο φόβος μερικών ότι θα χάσουν τα πλεονεκτήματα της «δύναμης», λίγο η έλλειψη διάθεσης κάποιων να ασχοληθούν και να αναθεωρήσουν το κατεστημένο, δυσκόλευαν σημαντικά την θετική εξέλιξη επιβραδύνοντας έτσι ανησυχητικά τους ρυθμούς της απαραίτητης για όλους καλυτέρευσης.
Όπως και να είχε ήταν πραγματικά αξιοσημείωτο παρόλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία που εντωμεταξύ επιβεβαίωσε η σήμανση με 100% σιγουριά, ότι ο Ηλίας Πορφυρός, ο 28χρονος άνδρας με το μπλε τζιν, το πράσινο μάλλινο πουλόβερ, τα άψογα δεμένα σουέντ παπούτσια και μπουφάν από το ίδιο υλικό, ο ίδιος άνδρας που έμενε σε ένα σκουπιδότοπο, που δεν θεώρησε απαραίτητο να πετάξει από πάνω του τα ρούχα που λερώθηκαν με το αίμα των θυμάτων του, που συνελήφθη από την αστυνομία για έλλειψη άδειας οπλοφορίας αλλά και που ήταν σίγουρο ότι το ύψος της κατηγορίας δεν θα παρέμενε εκεί, περίμενε ατάραχος, λες και δεν συνέβαινε τίποτε αγνοώντας ολοσχερώς τον αστυνομικό με στολή που πηγαινοερχότανε από την δυσφορία του μην ξέροντας αν θα έρχονταν οι επιθεώρητες έγκαιρα για να προλάβει να πάει για μεσημεριανό φαγητό.
«Mαρία Ρίζου είναι το όνομά μου, με τον συνάδελφό μου έχετε ήδη γνωριστεί» είπε η επιθεωρητής μπαίνοντας στο ανακριτικό δωμάτιο και κράτησε ανοιχτή την πόρτα για να μπει πίσω της ο Τίμος Κωσταντινίδης.
…