Τί όμορφα είναι από τότε που άλλαξε η ώρα και έχουμε μια ώρα περισσότερο φως;
Και φτάνει οχτώ το βράδυ και ακόμα ο ουρανός είναι φωτεινός με μια κόκκινη απόχρωση…
Ένα μείγμα από κόκκινο, ροζέ, θαλασσί και άσπρο από τα σύννεφα.
Πανέμορφο.
Να θέλεις να το βλέπεις με τις ώρες και να μην το χορταίνεις.
Ποιός χρειάζεται καταγάλανο ουρανό, χωρίς σύννεφα άμα έχει κάτι τέτοιο μπροστά του;
Με τις φόρμες να αλλάζουν συνεχώς σαν κύματα.
Με τα χρώματα να ρέουν το ένα στο άλλο.
Με μια απίστευτη ελαφρότητα.
Με μια απίστευτη δύναμη των στοιχείων της φύσης.
Πανέμορφε κόκκινε ουρανέ, πανέμορφε ήλιε που στοιχειώνεις τα σύννεφα, πόσο σας θαυμάζω…
Αντίο…
Αύριο θα με ξανασυνεπάρετε.
Σήμερα η θέα σας μου θύμησε που βρήσκω την ευτυχία και την δύναμη.
Στον κόσμο των αισθήσεων. Να με συγχωρήτε άμα το ξέχασα…