Όταν ο γιατρός μου επιβεβαίωσε ότι είμαι έγκυος και μου έδειξε ένα γκρίζο τίποτε μήκους 2,5 εκατοστών, άρχισαν οι φόβοι μου ότι θα μπορούσε κάτι να πάει στραβά και να χαθεί αυτή η μικρούλα ζωή που μεγάλωνε μέσα μου.
Από τότε αυτός ο φόβος έχει γίνει σύντροφός μου.
Δεν είναι τόσο έντονος που να με πανικοβάλει κάθε μέρα αλλά η παρουσία του είναι σταθερή.
Είναι κάτι για το οποίο δεν μιλάμε, αλλιώς του δείνουμε την δύναμη να πραγματοποιηθεί.
Τί παράλογο; Φοβάμαι μην συμβεί τίποτε στο παιδί μου και φοβάμαι να φοβάμαι γιατί έτσι είναι σαν να “έλκω” το κακό.
Από καιρό εις καιρό ξεχνάω για λίγο να σκεφτώ και αντίθετα θαυμάζω τα κατορθώματά του, τα συζητάω με άλλους και χαίρομαι όταν και εκείνοι τον θεωρούν ξεχωριστό, χαρούμενο, έξυπνο, με περιέργεια και χωρίς φόβους.
Και άλλες φορές, σαν αυτές όταν αρρωστένει, με πιάνει πανικός ότι μπορεί κάτι να του συμβεί επειδή εγώ δεν έκανα τις σωστές κινήσεις έγκαιρα, δεν το πήγα στον ειδικό γιατρό, δεν ασχολήθηκα όσο θα έπρεπε, δεν πρόσεξα την ξαφνική επιδύνωση, κτλ, κτλ, κτλ…
Είναι δύσκολη η ζωή. Δύσκολη και όμορφη μαζί. Και είναι φυσικό να μην θέλω να χάσω την πηγή της δικιάς μου ομορφιάς αλλά είναι απαραίτητοι όλοι αυτοί οι φόβοι, οι φοβίες, οι πανικοί…; Αν δεν τους είχα δεν θα πρόσεχα αυτό που μου είναι πολύτιμο; Το κάνω μόνον από τον φόβο; Όχι από την αγάπη;
Οι φόβοι βαραίνουν, η αγάπη δίνει φτερά, το πολύτιμό μου χρειάζεται μια ανάλαφρη και χαρούμενη μαμά.
Θέλω να αποβάλω το βάρος…
Προτιμώ τα φτερά!
Πώς;
ΥΓ. Ο πίνακας είναι “το πορτρέτο της Lucha Maria, κορίτσι από το Tehuacan”, της Frida Kahlo.