Σημερα τελειωσε γρηγορα η μερα δουλειας κατα τις 11.00 πριν το μεσημερι με ενα τηλεφωνημα απο το νηπιαγωγιο. Ο Οδυσσεας εχει μια φλεγμονη στα ματια και επρεπε να παω να τον παρω. Τα ματια του τσουζουν, δακριζουν και εχουν υπερπαραγωγη υγρων προκειμενου να αντισταθμισουν την ξηροτητα.
Στο δρομο της επιστροφης, ειναι γυρω στα 18 χιλιομετρα, υπαρχει χρονος για πολλεεεεεες σκεψεις δηλαδη, αρχισα να αναλογιζομαι τα σεναρια πιθανοτητων:
– Ο Οδυσσεας ειναι χαλια απο διαθεση και σωματικη κατασταση, και πρεπει να παμε νοσοκομειο.
– Βρησκω κινηση, αργοπορω και δεν προλαβαινω να βρω τον παιδιατρο, με την αντιπαθεστατη βοηθο, ανοικτο, αρα νοσοκομειο ή κεντρο εκτατων περιστατικών.
– O Oδυσσεας εχει απλα κοκκινα ματια, γιατι πηγαμε εχθες στο κολυμβητηριο, και το νηπιαγωγειο το εχει πιασει υστερια.
– Θα φτασω εγκαιρα, ο Οδυσσεας θα ειναι ευδιαθετος, θα βρουμε παιδιατρo ανοιχτο, θα βρουμε γρηγορα ακρη.
Μιση ωρα αργοτερα εφτασα, στον συνηθες χρόνο. Μετα συνεβει αυτο που δεν ειχα βαλει ως πιθανον στο μυαλο μου.
Προλαβαμε τον οφθαλμιατρο πριν να κλεισει για το σαββατοκυριακο, περιμεναμε μια ωρα, αλλα ο Οδυσσεας ηταν ενας αγγελος, υπομονετικος και ευδιαθετος. Ο γιατρος ευγενεστατος. Το παιδι εχει πραγματικα μια κολλητικη μορφη φλεγμονης, πρεπει να μεινει στο σπιτι οσο ειναι σε εξαρση και εγω σε μια ηρεμια, λες και δεν μου αλλαξε η ξαφνικη αρρωστια κανενα απο τα σχεδια των επομενων ημερων.
Χαιρομαι, απλα χαιρομαι που ειναι ετσι τα πραγματα.
Καληνυχτα :-)