Τις προαλλες είδαμε με μια φίλη την ταινια Flightplan με την Jodie Foster.
H Foster επαιζε μια μηχανικό αεροπλάνων η όποια επέστρεφε με την κόρη της (6 χρονων) και το φερετρο του πεθαμένου άνδρα της για την κηδεια του στην Αμερική από το Βερολίνο όπου έμεναν.
Κατα την διαρκεια της πτησης εξαφανιζεται η μικρη και η μητερα κανει τα πανω κατω να την βρει. Ομως υπαρχει ενα πρόβλημα, κανεις απο το πληρωμα ή απο τους συνεπιβατες δεν θυμαται να την ειδε. Στο checkin δεν αναφερεται το ονομά της και το νοσοκομειο του Βερολινου στελνει βεβαιωση, οτι η μικρη πεθανε στο ιδιο ατυχημα στο οποιο πεθανε και ο πατερας.
Όμως η Foster ως μηχανικός αεροπλάνων ξερει το αεροπλανο απ’εξω και ανακατωτα και ξερει που να ψαξει, πως να κατεβασει τις μασκες οξυγωνου, πως να σβησει ολα τα φωτα, μπλα, μπλα…
Και αφου γινεται αυτο, και αφου γινεται το άλλο ερχεται στο τελος το Happy End.
Τότε εγώ δεν αντεξα πλέον, έσκασα στα γελια, και αποφασισα η επομενη ταινια θα ειναι μια σιγυρισμενη γαλλική ταινία. Οπου ο σκηνοθετης και ο συγγραφεας δεν φοβαται να δωσει στην ιστορια το τελος που της χρειαζεται και δεν ψαχνει απεγνωσμενα το happy end.
Ουτε προσπαθει να δωσει political correctness μυνηματα.
Και δεν μας παρουσιαζει τους σουπερ επαγκελματιες, με το σουπερ σωμα, στο σουπερ μιαλο, στην σουπερ μητερα, στην σουπερ ομορφιά, στην σουπερ στεναχωρια για το θανατο του ανδρα.
Η αδερφή μου μου χαρησε ενα βιβλιο οταν συναντηθηκαμε στην Πατμο.
Ειναι γραμμένο στα αγγλικα και εχει τον τιτλο….
How Not To Be a Perfect Mother της Libby Purves
Δε θελω και δεν μπορώ να ειμαι σουπερ μητερα,
δε θελω και δεν μπορώ να ειμαι σουπερ γυναικα,
ουτε σουπερ μιαλο, ουτε σουπερ σωμα, ουτε σουπερ επαγκελματιας.
Και οταν μου σερβιρουν σουπερ τελος, λυπαμαι αλλα δε μπορώ να το δεχτώ.
Αφου δεν υπαρχει σουπερ ζωή, τι νοημα έχει ένα σουπερ τελος;
Προκειμενου να χαμογελασουμε για ελαχιστα δευτερολεπτα;
Και τον υπολοιπο καιρό, θα χρειαστουμε αλλες ταινιες;