Φτάσαμε!
Όλα είναι νέα, διαφορετικά, ασυνήθιστα…
Αρχιτεκτονική, μέσα μαζικής μεταφοράς, η οργάνωση του FH, κανόνες της εστίας, το φαγητό της καφετερίας, οι ήχοι και ο ρυθμός της γλώσσας, οι ανθρώπινες φυσιογνωμίες, ο τρόπος εργασίας, τα χρώματα των δρόμων, των δέντρων, του ουρανού, ο καιρός.
Ο καθηγητή μας, μας χάρισε τον χάρτη της πόλης, μας έδειξε τις στάσεις του τραμ, μας σύστησε στους άλλους καθηγητές, σε Έλληνες συμφοιτητές (για να μη μας πιάνει μοναξιά), σε Γερμανούς (για να μας κοινωνικοποιήσει), μας έδειξε το γραφείο του και είπε μη διστάσετε να έρθετε σε μένα εάν έχετε πρόβλημα.
Μας έδωσαν μια εργασία, και μας είπαν
αυτό είναι το θέμα μας, ενημερωθείτε, διαβάστε, ρωτήστε, κάντε. Είστε ελεύθεροι να αποφασίσετε τι, πως και με ποιο ρυθμό θα την κάνετε, αρκεί η δουλεία να γίνει έγκαιρα.
Γνωρίσαμε άλλους Ερασμίτες, από την Πορτογαλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία. Παίξαμε ποδόσφαιρο και γιορτάσαμε πάρτι με Γερμανούς, Ιταλούς, Μαροκάνους, Παλαιστίνιους, Αμερικάνους, Κινέζους…
Μαλώσαμε οι δυο Έλληνες φοιτητές.
Και συνέχισα μόνη μου την εξέλιξη.
Πήρα μαθήματα γλώσσας, μαζί με άλλους νέους από την Λιθουανία, Ταιβάν, Ιαπωνία, Ρουμανία…
Στα πάρτυ προτιμούσα να μιλώ, παρά να ακούω τους άλλους, ήταν ποιο εύκολο.
Μερικές φορές έβαζα το μυαλό στην off θέση, όταν παρακουραζόμουν ακούγοντας τη γλώσσα και προσπαθώντας να την καταλάβω.
Πολλά βράδια κοιμόμουν με ακουστικά ακούγοντας ραδιόφωνο, με την ιδέα ότι θα μάθαινα έτσι ευκολότερα την προφορά.
Το θεωρούσα άδικο, ότι παιδάκια 5 χρονών μιλούν καλύτερα από εμένα τα γερμανικά.
Επισκέφτηκα μια Ελληνίδα Ερασμίτησα στη Γαλλία και γνώρισα άλλους Ερασμίτες από την Ολλανδία.
Φλερτάρισα, με φλερτάρισαν, ερωτεύτηκα.
Είχα φίλο στην Ελλάδα που αλληλογραφούσα, τον χώρισα γράφοντάς του ένα γράμμα.
Ένοιωσα μόνη μου μακριά από την οικογένεια, τους πήρα τηλέφωνο για να μου ευχηθούν στη γιορτή μου.
Για να ξεπεράσω τη αβάσταχτη ησυχία του δωματίου μου τα σαββατοκύριακα, δανείστηκα μια κιθάρα από μια συμφοιτήτρια και συγκάτοικο της εστίας.
Πήγαμε ταξείδι με το αυτοκίνητο στην Πορτογαλία. Στο δρόμο κάναμε στάση σε campings της Γαλλίας. Στην Ισπανία είχαμε ατύχημα. Το αυτοκίνητο έμεινε σε νεκροταφείο αυτοκινήτων στη Guatelahara, εμείς συνεχίσαμε μέσ’τα αίματα και με την μυρωδιά της βενζίνης στα ρούχα μας, με το λεωφορείο, μετρό και τραίνο για Λισαβόνα.
Μας φιλοξενούσε η οικογένεια ενός Ερασμίτη που γνωρίσαμε στο Düsseldorf, που είχαμε συναντήσει στη Γαλλία.
Παντρευτήκανε και μας καλέσανε να περάσουμε τη πρώτη εβδομάδα του μήνα του μέλιτος τους παρέα στο Algarve.
3 μέρες με το λεωφορείο επιστρέφαμε. Πορτογαλία, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία.
Σε λίγες μέρες παραδώσαμε τις εργασίες. Σε λίγες μέρες πετάξαμε.
Όχι μαζί, η φιλία μας είχε εξαφανιστεί.
Το αεροπλάνο μου προσγειώθηκε στο Ελληνικό.
Λίγες στιγμές αργότερα διαβάζει η αδερφή μου τις σκέψεις μου…
σκ… επέστρεψα!
Στις 26 Οκτωβρίου 1992 το απόγευμα.
Düsseldorf Erasmus