Εκτός από ένα ασημένιο κουταλάκι τίποτε άλλο δεν μπόρεσε να βρει η τεχνική ομάδα της αστυνομίας.
Ούτε ταυτότητα, ούτε πορτοφόλι, ούτε κινητό, ούτε κλειδιά, ούτε οποιαδήποτε χαρτάκια με εισιτήρια ή σημειώσεις.
-Δε σας ζηλεύω επιθεωρητά είπε ο φωτογράφος μαζεύοντας τον εξοπλισμό του. Χρησιμοποίησα όλες τις μνήμες της ψηφιακής μου μηχανής, εύχομαι το αποτέλεσμα να σας βοηθήσει στην αναγνώριση του θύματος. Αλλά έτσι ελλείψη άλλων στοιχείων… δεν μου φαίνεται ότι θα είναι εύκολη δουλειά.
-Θέλω όσο γίνεται συντομότερα τις φωτογραφίες είπε και αγνόησε το σχόλιο. Tην μάρκα του κουταλιού, τα μαγαζιά στα οποία πουλιέται, την μάρκα των ρούχων του, το μέγεθος των παπουτσιών, εάν τα ρούχα είναι ραμμένα από ράφτη ή του συρμού, θέλω αλλιώς το όνομα και τη διεύθυνση του ράφτη, να ελεγχθεί εάν υπάρχει χώμα στα ρούχα του που δεν είναι από τη περιοχή που τον βρήκαμε. A και πριν το ξεχάσω, υπήρχαν υπόλοιπα τροφής ή άλλης ουσίας στο κουτάλι που δε φαίνεται με απλό μάτι, παρά μόνον κάτω από το μικροσκόπιο; Αν ναι, τι.
Ακούγοντας το στομάχι της να γουργουρίζει κοίταξε μηχανικά το ρολόι της. Δώδεκα και μισή. Πολύ αργά πλέον για να πάει για φαγητό αν ήθελε να γράψει την αναφορά της και να πάρει την κόρη της από το σχολείο έγκαιρα. Στο μυαλό της επέστρεψε η ιδέα της τούρτας αμυγδάλου, την έδιωξε όμως γρήγορα, γιατί είχε την αίσθηση ό,τι έτσι η συχνότητα των θορύβων από το στομάχι της πολλαπλασιαζόταν.
Αφού φύγανε οι τεχνικοί, πήραν το πτώμα για το νεκροτομείο και έμεινε η Ρίζου εκεί κανά δυο λεπτά να κοιτά το θάμνο. Δεν είδε τίποτε καινούργιο και αποφάσισε στην επιστροφή προς το αστυνομικό τμήμα να περάσει από κανένα βενζινάδικο να αγοράσει ένα σάντουιτς.
Πληκτρολογώντας τα συμβάντα στον υπολογιστή συνειδητοποιούσε για άλλη μια φορά πόσο μεγάλη μαγεία της ασκούσε η δουλειά της. Με βάση ελάχιστα ίχνη, συνδυαστική τέχνη της λογικής, κατανυχιστικό έλεγχο των δεδομένων, αναλυτική σκέψη, προαίσθηση, γνώση ψυχολογίας, χρόνο, σύστημα και συμπτώσεις να λύνει το μυστήριο της εκάστοτε υπόθεσης. Εκεί που άλλοι σηκώνουν τα χέρια, να κρατάει τη ψυχραιμία και τη σιγουριά ότι όσο και αν δυσκολευτεί, όσο και αν αργήσει, θα βρει την άκρη. “Elementary, Mr. Watson” ήταν οι αγαπημένες της 3 λέξεις, και τις ψιθύριζε στον εαυτό της κάθε φορά που κολλούσε. Μέχρι τώρα πάντα τα κατάφερνε αν κρατούσε το βλέμμα της στα στοιχειώδη.
Ήταν πολύ τυχερή που είχε ένα επάγγελμα που της άρεσε. Κάθε καινούργια υπόθεση ήταν ένα διαφορετικό τάγκραμ. Η συνολική εικόνα ήταν διαφορετική, διαφορετικά τα άτομα για τα οποία ερευνούσε, διαφορετικές οι συνθήκες ζωής και θανάτου τους, διαφορετικές οι διασυνδέσεις μεταξύ τους, διαφορετικά τα κίνητρα του ή των θυτών, όμως και με πολλά κοινά σημεία, λες και το έγκλημα έχει πάντα τα ίδια συστατικά και στην πράξη διαφοροποιείται απλά η αναλογία τους. Η κόρη της περηφανεύονταν στις φίλες της για την δουλειά της μαμάς. Ακόμα. Ήξερε πολύ καλά, ότι όταν θα έμπαινε στην εφηβεία, θα άλλαζαν τα πράγματα.
“Μέχρι τότε έχουμε ευτυχώς καιρό” είπε στον εαυτό της, σβήνοντας τον υπολογιστή. Στο διάδρομο φόρεσε το σακάκι της, έλεγξε την τσέπη της, αν είναι εκεί τα κλειδιά και άνοιξε το βήμα της.
Αν είχε τύχη, θα έφτανε ένα δυο λεπτά αφού χτύπαγε το κουδούνι στο προαύλιο του σχολείου, ελάχιστα καθυστερημένη δηλαδή, αλλά η κόρη της ήταν συνηθισμένη.