Το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο.
Λίγο του λήπει, ελάχιστο κομματάκι, άμα δεν το ξέρεις δε το βλέπεις, τόσο λαμπερό είναι.
Νοιώθει άραγε μόνο του εκεί ψηλά;
Να μας βλέπει βραδιά τη βραδιά, χωρίς να μπορεί να μειώσει την απόσταση;
Να παρατηρεί ηφαίστεια να γεννιούνται;
Να σκάνε;
Ηπείρους να ξεκολάνε και να μετακινούνται, να πλέουν στο απέραντο γαλιάζιο;
Παγόβουνα να δημιουργούνται και να ξαναλιώνουν;
Αεροπλάνα να διασχίζουν τους αιθέρες;
Τρένα να ξετρυπάνε από τούνελ;
Καράβια να χάνουν το φορτίο τους, σε μεγάλη θαλασσοταραχή;
Ανθρώπους να συνωστίζουν ουρανοξύστες;
Να πηδάνε για τη πλάκα τους από γέφυρες, δεμένοι με ελλαστικά σκηνιά;
Να κυνηγάνε φάλαινες, εκατονταδες φορές μεγαλύτερες από το μέγεθός τους;
Να κρατανε άγρια ζώα σε κλειστές περιοχές, μόνον και μόνον για πηγαίνουν κάποιοι άλλοι να κάνουν σαφάρι;
Να μεταφέρουν πετρελαιο από χώρα σε χώρα με ραγισμένες σωλήνες;
Να κάνουν πολέμους με όπλα ή οικονομικά μέτρα;
Να νομίζουν ότι είναι μάγκες, που δεν έχουν αφήσει τίποτε στην φυσική του κατάσταση;
Σκεφτεται άραγε να μπορούσε να μεγαλώσει την απόσταση;
Για να μην συνεχίσουμε να το γεμίζουμε με σκουπίδια, υπόλοιπα επιχειρήσεων στο φεγγάρι.
Όπως δεν μας ενδιαφέρουν τα σκουπίδια που αιωρούνται σε orbit; Παλιών δορυφόρων, που δεν μας είναι τώρα οικονομικά ωφελείς.
Άραγε αν κάποιο άλλο ζώο ανέπτυσε ευφυία, και ο άνθρωπος ήταν απλά ένα από όλα τα άλλα, θα έκανε και αυτό το ίδιο;
Θα χρησιμοποιούσε το προνόμιο του μυαλού για να βάλει όλους και όλα κάτω από την κυριαρχεία του;
Θα φερόταν έτσι και ένα δελφίνι, εαν είχε την δυνατότητα;