Καθε χρονιά τελη Δεκέμβρη
στις εικοσι πέντε του μηνός
γιορταζουμε με κέφι
την γέννηση Ενός
Καποιου που καπου κάποτε
αποφασισε να έρθει
επειδη ολοι μας πάντοτε
ερωτησεις πάθη…
εχουμε και αναρωτιόμαστε
ποιος μας εκανε, γιατί
πως θα πρεπει να φερόμαστε
και ποια της ζωης η κατάληξη.
Σταματά οταν πεθαίνουμε
συνεχιζεται απείρως
Κόλαση ή Παραδεισο πηγαινουμε
ή ημαστε αψυχη μαζα χωρις κύρος.
Και τα παιδια μας χαίρονται
τα χρωματιστά πακέτα
κατω απο το δεντρο που βρίσκονται
και περιμενουν την ρουκέτα
το αυτοκινητακι, την Αριέλ
την γοργονα ή την Barbie
το Play Station ή το σιέλ
το φορτηγο και λάμπει
το προσωπάκι τους
οταν σκιζουν το χαρτιά
λυνουν τις κορδέλες τους.
Αγαπη, φιλιά
δινουν απλόχερα για αυτα που τους δωρίζουν
και αγκιζουν την ψυχή μας
το μεγαλυτερο δωρο μας χαρίζουν
οταν ευχαριστημενα τρεχουν στην αγκαλιά μας.