Απο ολα τα καλα που υπαρχουν και μπορει να αγορασει κανεις, δε με ενδιαφερει το ωραιο και ακριβο αυτοκινητο του διπλανου.
Ουτε τα ρουχα απο διασημες μαρκες.
Ουτε το πιο ακριβο και υπερσυγχρονο κινητό…
Ουτε χρυσαφικα ή πετραδια… (Τα διαμαντια λεει ενα τραγουδι ειναι ο καλυτερος φιλος ενος κοριτσιου. Καθολου δεν με ενδιαφερουν. Μηπως φταιει το γεγονός οτι δεν ειμαι πλεον κοριτσάκι;)
Ουτε τα κοτερα (εχω και κοτερο, παμε μια βολτα…)
Ουτε οικιακες συσκευες (παρολο που παντα θαυμαζα το τεραστιο αμερικανικο ψυγειο της θειας μου).
Ουτε ταξιδια σε εξωτικες περιοχες.
Ουτε αλογα και αλλα ακριβα οικιακα ζωα…
Αυτο που με κανει να ζηλευω ειναι ομορφα ιδιοκτητα διαμερισματα.
Οχι σπιτια, διαμερισματα. Ομορφα, ιδιοκτητα και υπεροχα διαρυθμισμένα διαμερίσματα.
Τι κρίμα, που κανενoς δεν του ερχεται η ιδεα…
να μου χαρισει ενα τελειως ανακαινισμενο και διακοσμημενο διαμερισμα με ολες τις ανεσεις και σε καλη περιοχή της πόλης. Κοντα σε πάρκο, κοντα στο κεντρο της πολης, κοντα στο νηπιαγωγιο, απεναντι απο το σπίτι του J, κοντα στον μπαμπα του Οδυσσεα, αριστερα απο το super market, δεξια απο το γυμναστηριο, διπλα στην δουλεια και στο αγαπημενο μου σινεμα και σε ενα βιβλιοπωλειο.
Τι κριμα…
Tι κριμα που ο κοσμος δεν εχει φαντασια…