Πόσο δύσκολο φαίνεται να είναι να συζητήσει κανείς. Το παρατηρώ καθημερινά και σε διαφορετικές περιπτώσεις και χώρους. Αρχικά νόμιζα πως είναι Ελληνικό προνόμιο, αλλά τελικά δεν είμαι σίγουρη. Είχα παρατηρήσει πως παθιάζεται ο Έλληνας και στην προσπάθεια να υπερασπίσει την άποψή του γρήγορα καταλήγει στις βρισιές. Μερικοί κάνουν τον κόπο να αντιπαραθέτουν πρώτα μια διαφορετική ιδέα αλλά οι πιο πολλοί γρήγορα τα παρατάνε. Πετούν μια βρισιά και όποιον πάρει ο χάρος. Συνήθως είναι εκείνοι οι ίδιοι που μιλούν για σεβασμό ή που παρουσιάζονται να έχουν ιδανικά, γνωρίζουν τα κακώς δρώμενα και θέλουν να τα αλλάξουν. Αμ δεν αλλάζουν φίλε, φίλη μου με βρισιές. Ούτε αυτοί που έχουν άλλη άποψη πείθονται από την επίθεσή σου. Ούτε αυτό που κάνεις θα τους δώσει έναυσμα να αναρωτηθούν αν υπάρχει λόγος να αναθεωρήσουν. Λυπάμαι αλλά πρέπει να σε πληροφορήσω, εάν δεν το έχεις καταλάβει ήδη μόνος / μόνη σου, με αυτή τη στάση δεν κερδίζεις τίποτε.
Αρχικά νόμιζα λοιπόν πως το όλο είναι Ελληνικό ιδίωμα, σιγά σιγά και διάφορες περιστάσεις της ζωής έρχονται όμως να με διδάξουν πως δεν είναι μόνον Ελληνικό ιδίωμα. Αργά ή γρήγορα πολλοί τη διαφορά απόψεων την πέρνουν προσωπικά και αρχίζουν τον πόλεμο. Απλά άλλες φυλές και εθνικότητες έχουν άλλους βαθμούς αντοχής και παίζουν το “παιχνίδι του διαλόγου” καλύτερα ή χειρότερα. Ομολογώ πως ακόμα και οι ψύχραιμοι Γερμανοί έρχονται μερικές φορές σε θέση να επιτίθενται αντί να συζητούν. Αυτό συμβαίνει όταν έχουν ανασφάλειες και νοιώθουν πως και εκείνους τους επιτίθενται. Πως έλεγε η γιαγιά μου; Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται.
Όταν κανείς όμως ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα μπορεί να απαντά αποτελεσματικά και δε αναγκάζεται από απελπισία να κατεβάσει το επίπεδο της συζήτησης. Αν βρίζεις, σου τέλειωσαν τα επιχειρήματα. Έτσι είναι. Τελεία και παύλα.-