Πως θα ήταν η ζωή μου αν δε σε γνώριζα; Πόσα έκανα για να με θαυμάζεις; Τι και αν είμασταν φιλαράκια όταν σπουδάζαμε μαζί, τι και που έχουμε χαθεί τόσα χρόνια, πως θα ζούσα την ζωή μου αν δε διάβαζα τα βιβλία που μου πρότεινες; Αν δε σε ερωτευόμουν; Γιατί το “όχι” σου, για μένα ένα “ναι” μετά από 20, 30, 50 χρόνια σήμαινε; Που θα ήμουν τώρα αν δεν τολμούσα τότε με το Erasmus να έρθω εδώ;
Γιατί κατά τη διάρκεια της φιλία μας και όλα αυτά τα χρόνια μετά, όταν βρίσκομαι στο σημείο να κάνω μια μεγάλη απόφαση πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι πως εσύ θα σκεφτόσουν και πως εσύ θα αποφάσιζες; Με σένα συνδέω και μικρά και μεγάλα. Σαμπουάν και αυτοκίνητο, βιβλία ή ταξίδια. Την αέναη αναζήτηση για την απόλυτη αγάπη, διαδικτυακά θρίλερ και ιστορίες φαντασίας. Κάποτε πρότεινες να συζούσαμε. Σαν φίλοι σκεφτόσουν, αλλιώς το έβλεπα εγώ.
Το όνομά σου πολύτιμη ανάμνηση. Έρωτας στα χρόνια της χολέρας η αρχή της ιστορίας μας. Μιας ιστορίας που μόνον στο μυαλό μου άρχισε και εξελίχτηκε όλα αυτά τα χρόνια από μακρυά. Να είσαι καλά. Τα είκοσί μας χρόνια έγιναν πέρυσι 20. Τα τριάντα έρχονται σε 9 χρόνια. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Σε 29 χρόνια το αργότερο θα ξανασυναντηθούμε.