“Άμα άμα άμα καγιά” λέει το τραγούδι σε μια άλλη τεχνητή γλώσσα. Οι δημιουργοί της της σκαρφίστηκαν στην προσπάθειά τους να γράψουν στοίχους για κάποιες μαλακές και ανάλαφρες μελωδίες. Σίγουρα δοκίμασαν να βάλουν στοίχους από τα αγγλικά, σίγουρα δοκίμασαν και άλλες υπάρχουσες γλώσσες όμως από ότι φαίνεται πιο ωραία, ανάλαφρα και ήσυχα βγαίνουν οι λέξεις αν κανείς δεν γνωρίζει το νόημά τους. Σαν τους θεατές ή ακροατές μιας όπερας σε μια συνήθως ξένη γλώσσα. Μαγεύει περισσότερο όταν κανείς δεν καταλαβαίνει λέξη προς λέξη, αλλά πιάνει απλά το νόημά της….
Εσένα όπως το “άμα άμα καγιά”άλλα σου θύμισε. Άλλες σκέψεις σου ξύπνησε… χωρίς προειδοποίηση σου έφερε στα ξαφνικά όλα αυτά τα “άμα” της ζωής σου. “Άμα γίνω 17…, άμα είμαι 20…, άμα φύγω από την Ελλάδα…, άμα βρω μόνιμη δουλειά…, άμα παντρευτούμε…, άμα δε κρατηθώ μακριά από τους πειρασμούς, άμα ξαναπροσπαθήσουμε, άμα “γίνουμε” έγκυος, άμα δε βρει δουλειά, άμα, άμα, άμα.
Μακριά αυτά τα άμα, αλλά δυνατή η ανάμνησή τους. Δυνατή η μαγεία και το κίνητρο που κατά καιρούς έδιναν για να συνεχίσει κανείς με επιμονή για να βελτιώσει μια υποκειμενικά δύσκολη εποχή. Πόσα άμα μόλις έγιναν πραγματικότητα αποδείχθηκαν αφελή; Πόσα άμα μόλις πραγματοποιήθηκαν έδειξαν ότι άξιζε να να κυνηγά κανείς; Πόσα άμα παρέμειναν να αιωρούνται εκεί που τα όνειρα περιμένουν μέχρι να τα ζήσει κανείς; Πολλά. Πολλά. Πολλά… Η απάντηση ίδια σε όλες τις ερωτήσεις.
Ησυχία… σταμάτησε η μουσική… οι σκέψεις συνεχίζονται. Τα άμα σε έφεραν στο αυτό που συνέβη, το θυμάσαι όμως σωστά; Ανακαλείς πραγματικά αυτά που έζησες, όπως τα έζησες, ή όπως η ανάμνηση θα ήθελε να τα θυμάσαι; Έτσι για να μην πονούν οι δύσκολες στιγμές, έτσι για να μην ενοχλούν παλιές πληγές. Εσύ τα έζησες αυτά; Μήπως τα είδες ή τα διάβασες; Ήταν η αδερφή σου μικρή κοκκινομάλλα ή έμαθες να επαναλαμβάνεις “μύθους”; Μύθους που με μεγάλη ευκολία αποδέχεσαι χωρίς να αναρωτιέσαι αν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. ΄Έτσι όπως τόσα πολλά χρόνια δεν σου είχε περάσει από το μυαλό πως το όμικρον και το ωμέγα σημαίνει μικρό ο και μεγάλο ο; Ποιος είσαι τελικά; Αυτά που έζησες, αυτά που θυμάσαι; Αυτά που θυμούνται ή θα ήθελαν από εσένα να θυμούνται; Αυτά που άλλοι για σένα ονειρεύτηκαν, αναγνωρίζοντάς στην προσωπικότητα χαρακτηριστικά που δεν αντιλήφθηκες εσύ πως τα έχεις.
“Love”… ξανάρχισε να λέει η τραγουδίστρια και επανέρχονται μύριες ταινίες στο μυαλό… Μύρια άτομα, ξεχωριστά το καθένα, σημαντικά και ασήμαντα αν κανείς τα συγκρίνει με τον ρόλο που έπαιξαν συνολικά στη ζωή και στον χαρακτήρα. Άτομα που ζήλευαν του άλλους αγαπώντας σε, άτομα που ζήλευες εσύ αγαπώντας τα, άτομα που σε χαράκωσαν με την αγάπη τους, άτομα που τα αγάπησες για κάτι που δεν ήσαν, άτομα… άτομα… love…love… Τι είναι τελικά η αγάπη; Τι είναι για σένα; Ποιόν αγαπάς; Το ξέρει; Του το δείχνεις; Το δείχνεις σωστά; Ποιος ξέρει. Μάλλον και εσύ δε γνωρίζεις τις απαντήσεις για όλες τις ερωτήσεις. Σε ηρεμεί να ξέρεις πως ακόμα και όταν δεν καταφέρνεις να δείξεις την αγάπη σου, αυτοί που αγαπάς και σε αγαπούν ξέρουν να βλέπουν την πρόθεση και να την ξεχωρίζουν από τις ίσως λανθασμένες πράξεις σου. Γιατί αυτό είναι ίσως τελικά η αγάπη, να μην κρίνεις τον άλλο ούτε να του κρατάς λογαριασμό με τα σωστά και τα λάθη, παρά να του αναγνωρίζεις την πρόθεση δίνοντας του την ελευθερία να φέρεται όπως νομίζει και νομίζει ως σωστό.
Ησυχία.. πάλι σταμάτησε η μουσική, θα ξαναρχίσει από μόνη της; Να σηκωθείς; Να διαλέξεις κάτι άλλο; Είναι καλύτερα που δεν ακούς τίποτε; Μήπως όμως εκεί παραμυθιάζεσαι; Μήπως πάντα κάτι ακούς; Και αν δεν είναι μουσική; Άν δεν είναι συζητήσεις στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στην αγορά, στο…[βάλε εσύ τον χώρο που νομίζεις καλύτερα] πάλι κάτι δε θα ακούς; Είτε θα είναι η κίνηση, είτε ο άνεμος, είτε το ρολόι της κουζίνας. Πάντα κάτι θα διεγείρει τα αισθητήρια όργανα του αυτιού, πάντα, πάντα… Τι; Δεν έχεις ακούσει ποτέ τον ήχο της καρδιά σου; Αλήθεια; Πως τα κατάφερες; Είσαι σίγουρος/η πως ζεις; Είσαι σίγουρος πως υπάρχει ο κόσμος τριγύρω σου; Τι είσαι; Εγώ πλέον, με αυτά που μου λες, δεν είμαι σίγουρος.