Μολις εμαθα οτι ενας θειος του γιου μου πεθανε εχθες το βραδυ στο νοσοκομειο της Παδουα απο λευχαιμια.
Για εκεινον σωθηκανε τα περιθωρια να κανει κατι το σημαντικο στην ζωη του.
Να διορθωσει καποια στραβα. Να βρει το νοημα της ζωης.
Ποιος ξερει ποτε θα σωθουν για εμας….
Ισως στο επομενο δευτερολεπτο.
Μακαρι να βλεπουμε τις επιτυχιες μας, αυτα που καναμε σωστα αν βρισκονται μπροστα μας. Συχνα ομως κλεινουμε τα ματια μας και τα αρνιωμαστε. Ηλιθιοτητα, κοκετερια, μπερδεμα, επιρροες των αλλων;
Δεν θα ηθελα να τελειωσει η ζωη μου με την αρνηση :-(
Μακαρι ενα χαμογελο να με συντροφευει τωρα, αυριο, παντα.
Oσο ειμαι εδω αλλα και την στιγμη που θα φυγω…
Θα ειμαι;
Ποσο ακομα;
Ησουν
Ηταν λιγο
Παντα λιγο
Παντα ανελλειπες.
Καλο ταξιδι
καλη ξεκουραση
ΥΓ. Ως ελαχιστο φορο τιμης στο Pier-Paolo θα παραμεινει κατα την διαρκεια της εβδομαδας το top post. Εαν βαλω αλλα κειμενα σε οποιοδηποτε αλλο θεμα, θα ειναι πιο κατω στην σελιδα.