Σήμερα πήγα για μπάσκετ στο αθλητικό ινστιτούτο του πανεπιστημίου του Düsseldorf. Όπως σχεδόν κάθε Σάββατο τους τελευταίους μήνες. Πήρα και την μπάλα μου, έφτασα έγκαιρα, δεν ξέχασα τα παπούτσια μου και μετά από μισή ώρα…βρέθηκα τελικά να τρέχω έξω στο στίβο τους γύρους μου.

15 τον αριθμό.

Άρχισα όπως πάντα με την ιδέα, ότι δεν είμαι σίγουρη εάν θέλω να κάνω 12 ή 15 γύρους, αλλά πως τώρα κάνω τον πρώτον.
Στα τέλη του πρώτου γύρου, ξαφνιάστηκα πόσο γρήγορα πέρασε, και συνέχισα βεβαίως τον δεύτερο. Μέσα τρίτου γύρου η ανάσα μου δυσκολευόταν πολύ, αλλά εκείνη την στιγμή έπιασε το μάτι μου κάποιον άλλο, που και εκείνος έτρεχε τους δικούς του γύρους. Και ξεχάστηκα. Όταν άρχισε ο πέμπτος γύρος αναρωτιόμουν, αν πραγματικά ήδη είχε περάσει ο τέταρτος, ή αν έκανα λάθος στο μέτρημα, αλλά θυμήθηκα ότι έχει περάσει κάμποση ώρα από την στιγμή που τελείωσα τον τρίτο.

Στον έβδομο σκεφτόμουν, πως ο επόμενος γύρος θα είναι πλέον περισσότερο από τα μισά. Και στον όγδοο, ότι από τώρα μπορώ να αρχίζω να μετράω αρνητικά. Ακόμα 7 γύροι μέχρι τους 15. Άρα σφραγίστηκε; Θα κάνω 15 και όχι μόνον 12;

Στον 11ο γύρο, συνειδητοποίησα πως ένα συγκεκριμένο σημείο του στίβου μυρίζει άσχημα αλλά δε μπορούσα να αναγνωρίσω την μυρωδιά. Ο 12ος γύρος με δυσκόλεψε, γιατί έβγαλε αέρα, και μου ασκούσε αντίσταση. Τρέχοντας τον 14ο γύρο πήρα είδηση ότι τελικά στον 12ο γύρο δεν σταμάτησα. Στα μέσα του 15ου σκέφτηκα ότι σε λίγο θα πρέπει να ανοίξω το βήμα για να κάνω το σπριντ, αλλά στην τελική ευθεία παρόλο που ήδη είχα αναπτύσσει ταχύτητα, δεν τα έδωσα όλα λίγα μέτρα πριν φτάσω στο τέρμα.

Περίεργη μέρα…
Πήγα για μπάσκετ, έκανα τρέξιμο, και στο τέλος “ξέχασα” το σπριντ…
Μήπως είμαι αλλού; Πού;

Oct 29, 2005

Update: Πριν 7 χρόνια, ωραίοι καιροί τότε. Μπορεί οι γύροι να ήσαν μόνον 12 με 15, και όχι 20 ή 25 όπως μπορούσα κάποια χρόνια αργότερα, αλλά τους έτρεχα τουλάχιστον τακτικά και ανελλιπώς.

Please follow and like the content: