Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι πήγε στη ζωή μου στραβά, γιατί και πότε. Τι μου λείπει ή έχω πολύ από αυτό. Αν φταίει κάποιο γονίδιο, μια ατυχή σειρά από αζωτούχες βάσεις στην αλυσίδα του DNA μου, μια εμπειρία, η κοινωνία, το σχολείο, ή απλά η κακιά μου η μοίρα.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως μερικοί άνθρωποι βλέπουν τον εαυτό τους και λένε, είμαι εντάξει, δε με ενδιαφέρει η άποψη των άλλων, η άποψή μου είναι αυτομάτως επειδή είναι δική μου, η σημαντικότερη. Η ζωή μου, οι αποφάσεις μου, το παρελθόν και τον μέλλον μου, όλα όσα με κάνουν και με προσδιορίζουν είναι σωστά. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αφήνει μια σύντομη στιγμή να του ανατρέψει την αισιοδοξία. Ένας τέτοιος τύπος ούτε που καταγράφει την πιθανά αρνητική κατάσταση. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν φοβάται την στιγμή που συστήνεται… Λέει είμαι ο τάδε, και γεμίζει ο τόπος με την σιγουριά του. Δεν αναρωτιέται αν θα ήταν καλό να πει το όνομα ή το επάγγελμά του. Να αναφέρει την εθνικότητά του ή τα ενδιαφέροντά του. Παρουσιάζεται με μια αυτοπεποίθηση που νιώθεις αυτομάτως πως είναι προνόμιο για εσένα αν δέχεται να μπει στη ζωή σου.
Έναν χαιρετισμό με κάποιους γνωστούς, μια επιφανειακά φιλική συνάντηση, θα τα ξεχάσει γρήγορα ή αν κάτι συγκρατήσει, θα παραμείνει για εκείνον μια ευχάριστη ίσως σύμπτωση. Δε θα ανακαλέσει αργότερα την στιγμή που η γνωστή προσπαθεί να τον συστήσει στην παρέα της και μη ξέροντας πως αλλιώς να τον προσδιορίσει λέει…τον ξέρεις, είναι ο τύπος που έχει αδυναμία στους Apple υπολογιστές.
Γιατί όμως εμένα αυτό με πείραξε; Μήπως η γνωστή με ήξερε τόσο πολύ που να μπορούσε να πει κάτι άλλο, πιο σημαντικό, κάτι ιδιαίτερα δικό μου; Τι θα ήθελα να πει, για να με συστήσει; Τι θα ήταν φυσικό να πει και δεν της έβγαινε; Πως ήμουν η πρώην φίλη του κοινού τους φίλου; Να χαρώ δηλαδή πως δεν προσδιορίστηκα ως ή πρώην κάποιου; Να χαρώ πως αντίθετα ήμουν κάποια που το μόνον που την χαρακτηρίζει είναι η γνώση και το ενδιαφέρον της για κάποιους συγκεκριμένους υπολογιστές; Γιατί με ενδιαφέρει τι σκέφτεται μια άγνωστη; Γιατί δεν την έχω γραμμένη και εκείνη μαζί με την γνωστή που δεν έβρισκε τίποτε άλλο να πει για μένα;
Μήπως πρέπει απλά την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε μια ανάλογη στιγμή να συστηθώ εγώ με αυτά που θέλω εγώ να με προσδιορίζουν παρά να παραδώσω τη σκυτάλη σε κάποιον άλλο; Μήπως πρέπει να διεκδικήσω την αυτοπεποίθηση αντί να περιμένω να μου την απονέμουν; Μήπως και οι άλλοι που στα μάτια μου φαντάζουν τόσο σταθεροί και σίγουροι, παίζουν ένα παιχνίδι που εγώ απλά δεν έμαθα ακόμα να παίζω; Ίσως. Μπορεί.
Να συστηθώ λοιπόν; Εντάξει.
Είμαι η ViSta. Είμαι Ελληνίδα. Το αγαπημένο μου νούμερο είναι το 42 και σύντομα θα έχω και αυτήν την ηλικία. Έχω ένα παιδί, μια μητέρα, δυο αδερφές, ανίψια, γαμπρούς, θείες, θείους, ξαδέρφια. Με κάποιους δεν έχω πλέον επαφή. Δουλεύω με ευχαρίστηση, κατά προτίμηση σε Αpple μηχανήματα. Κάνω δουλειές του σπιτιού γιατί πρέπει, τρέχω γιατί το χρειάζομαι, μερικές φορές όμως το παραμελώ. Διαβάζω για να ξεχνιέμαι, και όταν έχω την ηρεμία να γράφω είμαι ευτυχής.
Εσείς ποιοι είστε; Θέλετε να συστηθείτε;